Bir Tatlı Huzur Almaya Geldim 🌿

Bugün oğluş okuluna hoca ziyaretine gidiyordu ve arkadaşlarıyla buluşup bir yıldır "şu yks bi bitsin ben de yapacağım" dediği sınıf basma olayını yapacaklardı. :) Birlikte gittik, zira benim de teşekkür etmek istediğim hocalar vardı; ama onlara ulaşana kadar her koridorda birileri durdurup sarıldı oğluşa, tebrik eden edene, dönüp bana size de tebrikler ve geçmiş olsun diyen diyene. Ağlamamak için zor tuttum cidden kendimi. Çok emek, çok. Allahım tüm çocukların yolunu açık etsin.🙏🏻

Sonra bizimki arkadaşlarıyla buluşunca yüzümde kocaman bir gülümsemeyle oradan çıkıp kendi kampüsüme geçtim. Bölümden bir arkadaşımla buluşup kahve, muhabbet, biraz dertleşme... Seviyorum okulumu, hem de çok. Arkadaşımdan ayrıldıktan sonra Çarşı'ya, çok sevdiğim Öykücü Kitabevi'ne uğrayıp oranın emektar sahibiyle muhabbet ettim, yan tarafındaki kahveciden kahve alıp Çarşı'nın karşısındaki piknik masalarından birine kuruldum ve sessizce oturup okulumu dinledim. Ne kadar çok özlemişim. Tabii hemen ikinci dönemki öğrencilerime mesaj attım, özledim hadi gelin artık diye. Konuştuk, gülüştük. Can hepsi can.

Sonra kalkıp dolmuşa yürüdüm. Dolmuşçu bana çok güvendi herhalde ki kapıyı pencereyi açık bırakıp yürüdü gitti ve tam 40 dakika sonra geldi. Öyle yorulmuşum ki son iki aydır, boş boş beklemek normalde olduğu kadar sinir bozucu gelmedi. Sakinlik, sessizlik ve bir şey yapma mecburiyeti olmaması iyi geldi.

Sonra evime geldim. Çok şükür ki eşim daha iyi, oğluşum istediği bölümü kazanmış, kedim hep komik, huzurumuz pek çok şeye rağmen yerinde. Daha ne isterim dedim. Sağlıklı ve huzurlu olalım, güvende olalım yeter.

Şimdi bu aralar favorim olan "The Rookie" adlı dizinin 5. sezonunu bitirmek üzere huzurlarınızdan ayrılıyorum. İyi geceler efenim.

Bir de bugüne ilişkin aklımda kalmasını istediğim bir not: Metroda kitap okuyordum. Dün kendime hediye olarak aldığım İrlanda Defteri'ni. Yazarı Meltem Gürle. Karşı çaprazda oturan bir kadın birden kalkıp yanıma geldi, yüzünde bir gülümseme. Anlayamadım, bir şey soracak ya da bir yerden tanışıyoruz sandım, hatta yüzüne bakıp hatırlamaya çalıştım. Sonra yanıma oturdu. Kusura bakmayın, dedi, İrlanda Defteri'ni okuduğunuzu görünce dayanamadım, muhteşem bir kitap, bütün yaz herkese tavsiye ettim, dedi. Öyle mi, sağ olun demişim, sonradan zihnimde geri sarınca fark ettim. Sanki ben yazdım kitabı, teşekkür ne allasen.😂 Herhalde benimle duygusunu paylaştı diye mi teşekkür ettim nedir aklımca. Sonra hemen kalkıp kapıya gitti, kusura bakmayın rahatsız ettim diyerek. Estağfurullah dedim, gülümsedim. O inene kadar da okumaya devam edemedim, ayıp olur gibi bekledim. İyi ki de öyle yapmışım, zira kapı açıldığı an dönüp kocaman tekrar gülümsedi bana, ben de ona el salladım ve sonra indi. Diyeceğim o ki, güzel insanlar da var dünyada. Bazen yanı başımızda, hiç fark bile etmediğimiz karşı koltukta.