Rüyamda Entler'in Son Yürüyüşünü Görmüşüm Gibi Bir Sabah

 

(Tam ekran ve sesi açarak izleyiniz.) 

♥️

Bu aralar, yine yeni bir yolun başındaymışım gibi bir his içindeyim. Aslında günlük hayatıma baktığımda yeni bir şey yok: sabah kalkıyorum, ev ahalisi işe/okula gittikten sonra masama oturuyorum, son iki aydır çeviriye yoğunlaştığım için yazının "yazma kısmıyla" maalesef haşır neşir olamasam da kalemlerimi, defter ve kitaplarımı görmek, çok yakında yazmaya başlayacağım şeyi düşünmek bile iyi geliyor.

Bu yeni yol hem çok ıssız bir yerde, hem çok kalabalık sanki. Nasıl bilmiyorum. Henüz. Belki çok insan ama hepsi yalnız. Belki az insan ön planda, ama arka plan mahşer yeri. Belki kalabalıklar sadece insanlardan oluşmuyor, hayvanlar, bitkiler, ağaçlar, kayalar, dağlar var, çokça, sayılamayacak çoklukta...

Sakin bir heyecan var içimde. Zıplayıp hoplamıyor, bağırıp çağırıp sevinç çığlıkları atmıyor. Odanın köşesinde kendi kendine oyun oynarken farkında olmadan gülümseyen veya kendi kendine konuşan küçük bir çocuğun sade, kendine has, kimsenin dokunamayacağı, bir anlığına dokunup bozsa da çocuğun içinde yerleşik olduğu için ilk fırsatta geri gelecek türden saf bir neşe gibi.

O zaman gün normal akışında devam ederken, o henüz ne olduğunu bilmediğim ıssız kalabalıkların zihnimin içinde kendilerini bana biraz daha gösterecek alan bulmalarına niyet ederek hazırlanıp çıkayım. Biraz dolmuşla seyahat(!), biraz kampüsün yeşilleri ve öğrenci cıvıltıları içinde sakin yürüyüş, belki kulağımda güzel bir müzik veya gülümseten/düşündüren/ilham veren bir podcast.

Dilerim gün içinde bize çok sıradan görünen anlarda minik Tinkerbell tozları uçuşsun tepemizde.✨