Tren Gelir Hoş (Mu) Gelir

Günaydın blogumun sevgili okuyucuları,

Her zamanki gibi sabah kahvemi içerken günlüğe abuk sabuk sabah sayıklamaları yazıyordum ki (saat 07:17 şu an) aaaa dedim blogum var benim, oraya saçmalayayım. Saçmalayayım diyorum çünkü deftere şunları yazarken buldum kendimi: "Kahveyi ağzına kadar dolu olan French press'ten kupaya - daha çok da termosa - aktarırken, ağız açıklığını tamı tamına denk getirmezseniz akıyor. Sinir bozucu bir şey, çünkü bakan göz aslında tam yerleşmiş bir açıklık görüyor ama minimal bir kayma var. Düşünün, şey gibi, arabayla tünele girmek üzeresiniz, size kusursuz bir kemer gibi görünüyor (defterde çizdim kemeri de burada olamadı), ama aslında bir taraf alt kısmından hafifçe içeri doğru bükülmüş, yamuk yani ve girişi daraltıyor. Hoş mu? Asla." 

Sabah erken saatlerde defterime düşenler genelde bu nevi zırvalar.😂 Ama düşündüm ki bugünkü aylardır bitirmeden beklettiğim romanımın bana bilinçaltımdan seslenişi olabilir. Bir tünel var çünkü orada. Ve dağların arasında ilerleyip aştığı yollardan daha fazlasını barındıran bir tren. Ve ben son bir aydır iş anlamında neredeyse tamamen boşum, ama bitmesine çok az kalmasına rağmen herhalde 4-5 ay oldu kitaba dokunmayalı, haftaya da toplantılar vs. okul yavaştan açılıyor ve ben belli ki - yine! - her şeyin sıkışıp üst üste geleceği vakti bekliyorum. Hah! Tam bir eliflik.🐐

Hayır bir de çeviri aldım yaz tatilinde yaparım diye. Olmaz elifim, hepsini aynı anda yapmazsan işin rast gitmez. Okul açılmalı, dolmuş-metro-otobüs seyahatlerin başlayıp yollarda vakit geçirmeli ve aktif ders verme-ödev/sınav okuma devam ederken "kalan" sıkışık zamanlarda romanını bitirmeli ve çevirinin başına tekrar oturmalısın. Sana da bu yakışır.😄

Bence bu noktada şu parça girmeli devreye, çünkü benim için mühim meselelere giriş yapmak üzereyim.

Yukarıdaki tren/tünel çizimini 29 Ağustos'ta yapmışım.  Dikkatli bakarsanız, giriş kısmı cetvelle çizilmiş de olsa hafif bir yamukluk var. Tren de yukarıdan gidiyor zaten. 

Benim tünelim çok daha uzun ve geniş, çok daha  karanlık ve içinde iki duvardan çok daha fazlasını barındırıyor. Ve trenimle sakinleri için oradan geçmekten başka bir seçenek yok, öyle üstten gideyim, yandan kıvrılayım, ı-ıh. İçinden geçecekler o karanlık tünelin. Ve her geçiş gibi, bu geçiş de bir şeylerin sonu, başka bir şeylerinse başlangıcı olacak.🚂

Bak şimdi yine heyecanlandım. 🎶 Ne tuhafsın be elif, kendi yazdığın şey, aylardır sonu kafanda belli, otur bitir di mi vaktin varken. İlla bi çizim yapayım da üstüne düşüneyim, illa bi trenli film daha izleyeyim de gaza geleyim. Halbuki her şey durmuş senin keyfini bekliyor uzundur. Hani sen hayatta bazı kapanışlar (İngilizcesini daha anlamlı buluyorum bu sözcüğün nedense, "closure") yapılamadığı için bir şeyler eksik kalmış gibi hissediyorsun ya bazen, e peki o karakterlere yazık değil mi anacım? Deyrulzafaran kapılarında yıllarca hiç gelmeyecek annesini bekleyen Ammo Bahe misali öksüz bıraktın onları bilgisayarda bir dosyanın içinde, boyunları bükük, hikâyelerinin bu bölümünü kapatamadan.

O zaman şimdi (saat artık 08:19 ve hâlâ kahvem var ama soğudu) açayım o dosyayı, bir okuyayım en baştan, nasıl da her ama her satırı keyifle uydurarak yazdığımı hatırlayayım ve artık kapanışa hazırlanayım.🙏

📌Edit: Tabii ki okumadı, peş peşe iki bölüm Noluyo Ya izleyerek kahvaltı etti, bir de telefon uygulamasından ağaçlı dağların arasındaki upuzun bir köprüden geçen tren boyaması yaptı. İyi günler.