Yolda

En son Haziran 2016'da yazıp terk etmişim burayı. Gibi görünüyor. 

Bir yere uzun süre uğramadığında, birini uzun süre görmediğinde, bir şeyi uzun süre yapmadığında o yeri, kişiyi, şeyi terk mi etmiş olursun cidden? Yoksa gitmesek de görmesek de o köy bizim köyümüz müdür?

Bilen bilir; bende sorgulama hemen hiç bitmez. İyimseri de vardır karanlık olanı da. Kimi zaman geçici, kimi zaman kalıcı sonuçlara ulaştıran, bazense içine alıp bir sarmal halinde döndürüp duran. 

Sormak iyidir aslında; hem süreci hissettirir, hem bir yere varma olasılığını doğurur, hem de zihni yeniler ve öngörmediğin başka yollar açar. Önemli olan açık olmaktır. Herhangi bir şeyle ilgili soru soruyorsan o değildir asıl cesaret; sorduğun soruya gelecek ya da gelmeyebilecek cevapları duymayı/duyamamayı göze almaktır. Karşındakinin cevabını, bilgisini, fikrini istemiyorsan, neden sorasın ki sonuçta?

Ne var ki fazla sormak da boğabilir insanı. Her şeyi, başta kendin olmak üzere herkesi, her adımı, başına gelen/gelmeyen şeyleri, ihtimalleri, bitmişleri, hiç olmamışları sürekli sorgulamak. Bilgi ya da netlik arayışı içerisinde kayboluverir insan. Sular bulanır ve ne etrafındakileri, ne kendini ne de suyun kendisini görebilir artık. 

Teslimiyet bazılarımız için daha zordur. Alışık olmadığımızdan, rahatlığını bilmeyiz, bilsek de kabul etmek istemeyiz. Savaşan bir ruhla doğmuşuzdur belki. Ya da sakin doğup içimizdeki savaşçıyla tanışmış ve onu asla pes etmemek üzere besleyip büyütmüşüzdür. Yardım istemek, talep etmek daha da zor gelir zaman içinde. Sonra belki yorulduğumuz ya da gücümüzü  çok  hissedemediğimiz bir anda, tek kelime sarf etmemize gerek kalmadan halimizi gözümüzden anlayan birileri uzatıverir elini. Bazen de biz o el oluruz ruhunda dalgalar dolaşan başkaları için.

Hepimiz aynıyız. Konuşan, susan, ağlayan, gülen, anlayan, anlamayan, kızan, affeden, kıran, kırılan.. Hepimiz aynıyız çünkü hepimiz her an deneyimleyebiliriz bunların hepsini. Bir an susmamacasına anlatıp kafa şişiren, bir sonraki an ihtiyacı olduğu için susmamacasına anlatan birini dinleyen oluveririz.

Bunu fark ettiğimiz an mıdır acaba yargılamayı bırakma ihtimalinin ufukta görünmesi? Hayatımızda olan/olmayan, ne yaşadığını bildiğimiz/bilmediğimiz herkesi eleştirip durmamızın önüne geçmemiz, karşıdakinin bize yaşattığı duyguyu gün gelip kendimiz yaşamamızdan mı geçer illa? 

Kıvrılıp giden yolun sadece gözümüzün gördüğü, ruh halimizin elverdiği ve zihnimizin o sırada algılayabildiği kadarını bilebileceğimizi, kıvrımın noktaya dönüşüp bilinmeze uzadığı yer hakkında ise ancak oraya vardığımızda yorum yapabileceğimizi öğrenmek neden bu kadar zor? Matematiksel bir formülü, bir dil kuramını, falanca enstrümanı çalmayı, filanca yemeği pişirmeyi  bilmediğimizi söylemek çok kolay da, başkasının yaşadığı deneyim(ler)i asla onun yaşadığı şekliyle bilemeyecekken sürekli eleştirmek, ona hep yolun kendi durduğumuz yerinden bakmak, ötesini görmeye bile çalışmadan kendi yolumuz bitmiş ve "olmuşuz" gibi davranmak neden? 

Sadece kendi yolumu bilebilirim. El ele yürüdüğüm, en yakınımda duranlar, eşim dostum, annem babam bile bilemez çoğu zaman; ve ben de onlarınkini bir yere kadar anlayabilirim. O yüzdendir ki "eşlik etmek"tir kıymetli olan. Yanındaki tökezlediğinde, niye tökezlediğini belki anlamasan da kızmadan, yargılamadan, alay etmeden, gereğinden fazla soru sormadan ve o istediği sürece elini tutmaya devam ederek..

Roads

BY EDWARD THOMAS

I love roads:

The goddesses that dwell

Far along invisible

Are my favorite gods.




Roads go on

While we forget, and are

Forgotten like a star

That shoots and is gone.




On this earth 'tis sure

We men have not made             

Anything that doth fade

So soon, so long endure:




The hill road wet with rain

In the sun would not gleam

Like a winding stream

If we trod it not again.




They are lonely

While we sleep, lonelier

For lack of the traveller

Who is now a dream only. 

                

From dawn's twilight

And all the clouds like sheep

On the mountains of sleep

They wind into the night.




The next turn may reveal

Heaven: upon the crest

The close pine clump, at rest

Ancl black, may Hell conceal.




Often footsore, never

Yet of the road I weary,                  

Though long and steep and dreary,

As it winds on for ever.




Helen of the roads,

The mountain ways of Wales

And the Mabinogion tales,

Is one of the true gods,




Abiding in the trees,

The threes and fours so wise,

The larger companies,

That by the roadside be,




And beneath the rafter

Else uninhabited

Excepting by the dead;

And it is her laughter




At morn and night I hear

When the thrush cock sings

Bright irrelevant things,

And when the chanticleer




Calls back to their own night

Troops that make loneliness

With their light footsteps’ press,

As Helen’s own are light.




Now all roads lead to France

And heavy is the tread

Of the living; but the dead

Returning lightly dance:




Whatever the road bring

To me or take from me,

They keep me company

With their pattering,




Crowding the solitude

Of the loops over the downs,

Hushing the roar of towns

and their brief multitude.