Elifınt on the run

Görsel: www.alamy.com

Ey blog ahalisi, 

(Nasıl bir hitapsa bu da, kral mıyım çığırtkanı mı belli değil)

Bireysel grip mevsimimi daha okulum bile açılmamış, kalabalık sınıflara kapanmamış ve henüz toplu taşıma kullanmak zorunda kalmamışken, evde kendi kendime oturur halde büyük bir başarıyla açmış olmanın haklı gururuyla tam beş gün buralardan uzak kaldım, hem yazma hem diğer blogları okuma anlamında. Öyle böyle değil, çok sağlam covid çakması gibi bir şey geçirdim/geçiriyorum bence. Sıkıştırılmış covid. Hızlandırılmış kurs gibi. Her şey var, biraz ondan biraz şundan az da şundan dur bundan az daha. Pestilim çıktı yeminle. Daha yeni açabildim gözümü. 

Bu arada instagram efendinin suratına kapıları kapatalı on beş gün olmuş bile. Hiç aramıyorum valla, nasıl rahatım, bildiğiniz gibi değil. Kimse de farkında değil bence.😏 Çok şahane bi yokluk hali. Nasıl da hasretmişim meğer ruh keçimin dağlara kaçmasına. Öyle bir şenlik alanı düşünün ki kalabalığın içinde küçük bir çocuğun elinden balonu uçup gidivermiş (balon=kaçak elifınt), ama kimsenin ruhu duymuyor. Neden duysun ki? Hareket hâlâ "yerde". Tüm sesler, görüntüler, ışıklar, gölgeler, bağırtılar birbirine karışmış, herkes çok "eğleniyor", kim neden baksın hiç ses etmeden uçup giden bir balona. Baksa nereye kadar bakacak, gözden kaybolup gidecek nihayetinde, boynunun tutulduğuna değer mi?

Bense engin, bomboş, alabildiğine mavi göklerde kendi başıma süzülüyorum. Atmosferin dışına çıkıp pısssss sönsem de kimse farkında olmayacak, leyleğin biri gagasını değdirip patlatsa da. Öyle şahane bir asosyal alan yani. 

İşte böyle. Hazır azıcık enerji gelmişken ses vereyim dedim. Yarına hangi semptom bekliyor beni "her şey dahil grip kutumda" bilmiyorum malum. Artık biter gider de sevdiğim işleri yapmaya dönerim umuduyla gökyüzümden hepinize el sallar, çılgın panayırda çok oyalanmayıp kendi göğünüze süzülmenizi dilerim, malum havalar soğudu, üşütmek işten değil.😏