Keçiysek Var Bir Bildiğimiz

Odaklanamıyorum. Çok zor bir birkaç haftaydı. Dışarıdan bakan göz görmüyor içimi. Görmesini de istemiyorum zaten. Bazı şeyleri ben bileyim yeter,  herkesin gözüne sokmaya gerek yok.

Aslında "Sıdkın sıyrıldığı, eyvallahların tükendiği bazı güzide anlar" başlıklı upuzun bir yazı yazdım bir saatimi verip. Sosyal medyanın sahteliği, insanların hem orada hem günlük hayatta kendilerine kurdukları yalan dünyalar ve her şeyi bencilce kendilerinden ibaret sanıp karşıdakinin iç-dış savaşlarını yok saydığı samimiyetsiz ilişkiler üzerine. 

Ama kaydedip kendime sakladım. Dedim ya, bazı şeyleri ben bilsem yeter. 

Pek çok konuda hâlâ kafamı toplayamıyor, verimli bir şekilde yazıp çizemiyor olsam da, çok net olabildiğim bir şey var artık: eyvallahım kalmadı kimseye. Nokta.

TDK "sıdkı sıyrılma"yı şu üç tanımla vermiş:

1. birine karşı duyulan güven ve inancı yitirmek.

2. birinden veya bir şeyden soğumak.

3. birinden veya bir şeyden bıkmak.

Ve ben, temcit pilavı gibi önüme çıkıp duran, özellikle son üç yıldır pes dedirten bazı durumlarla ilgili dördüncü şıkkı ekleyip tereddütsüz işaretliyorum: 

4) Hepsi ve daha fazlası.

Onlar yoluna, ben zaten hep olduğum ve çok şükür arada şaşsam da -beşerlik- hep bulabildiğim kendi yolumda.