Keçiden Haberler

Bir önceki yazımı tekrar okuyup güldüm demin. Hastalık geçti sanıp yazmış ve ertesi gün azimle işe gitmiştim. Aferin çocuğum, çok iyi yaptın. İngilizce dünyasını sen kurtaracaksın, inanıyoruz sana.

Artık her virüs kendi çapında bi değişik oluyor ve cidden kafasına göre takılıyor galiba. Yapay zeka onlara da mı bulaştı ola? Bilemedim. Tamamen geçmiş gitmiş gibi yapıp feyk atmak ve ertesi gün ilk günkünden bile fena devirmek nedir allasen? Oyun mu oynuyorsun virüscüğüm, işimiz var gücümüz var, ayıp değil mi böyle sağ gösterip sol vurmak falan?

Bugün gözüm biraz açılınca yine bi baktım buradayım. Sessiz sakin köşeciğimde. Seviyorum burayı. Instagram efendiyi 1.5 ay tamamen kapatıp uzak kalmak sandığımdan daha çok işe yaramış olsa gerek, zira pek ilgimi çekmiyor artık oradaki paylaşımlar, ve dahi kendime ilişkin bir şey paylaşmak. Bir tür doyuma ulaşmış sanırım gözüm/zihnim. (çok şükür ve püpüpüpü tütütütü).

Şimdi gerçekten perişan eden ne idüğü belirsiz bir gribimsiyle geçen yedi günün sonunda gözüm biraz açıldı (🧿) ve kafa hemen yeni projelere çalışmaya başladı. Fırtına ya da deli yağmur bitip bir anda bulutların arasından güneş çıkar ya, tam o hesap.

Bende genelde şu şekilde işliyor plan/projeler:

Hayal et (çokça), bekle demlensin, biraz daha hayal et, demlenmeler bitince hayalin sana hâlâ çekici geliyor ve içini kıpır kıpır ettiriyorsa harekete geç, tasarla, gerekli ön çalışmaları yap, kağıda dök, okuyarak izleyerek dinleyerek besle. Sonrası: çalış, biraz daha çalış, çok çalış, daha da çok çalış.

Bir şeyleri "gerçekleşmeden" söylemenin bendeki isteği söndürdüğünü defalarca deneyimlediğim için bu sefer aklımda olanı yazmayacağım buraya. Hatta umarım bu kadarcığını yazmak bile hevesimi baltalamaz. Ama kendimce yeni bir yola giriyorum diyebilirim, umudum o yönde en azından.

Eh, o zaman hadi: 

Hayal et, tasarla, besle, büyüt, çalış, yarat.🙏🏻