Watercolor hand painting by Olga Brovchenko
Tam bir ay bir hafta olmuş buraya son yazdığımdan beri. Evlere kapanalı ise onun neredeyse iki katı. Kampüsümden, öğrencilerimden, arkadaşlarımdan, stüdyoda yaptığım yogamdan, kitabımla defterimle gidip birkaç saatimi yazarak geçirmeyi sevdiğim kahvecilerden ayrı kalıp sessiz sakin evime çekildiğimden beri, bu dile kolay kısacık (hepi topu iki aylık) sürede, hesapta durağanlaşması beklenen hayatın içinde sürekli bir telaş vardı. Sanki dört duvarın içinde deli gibi esen bir rüzgar saçlarımı karman çorman edip beni serseme çeviriyor, aklımı bulandırıyordu. İlk ay buraya yazma sıklığım, öğrencilerimle sürekli - her gün - irtibat halinde olup gaz verme çabam, onu da yapayım bunu da bitireyim, hah romanı da tamamlarım artık sabırsızlığım..
Hepsi söndü gitti.
İkinci aya ben ve rüzgar daha sakin girdik. O hala esiyor, ama artık ortalığı darma duman etmeden. Yaptığım şeyler hala çok, hatta vermeye başladığım yeni yoga dersleri ve rutinime eklediğim bazı yazma çalışmalarıyla daha da arttı; ama artık nefes nefese kalmadan yapabiliyorum - çoğu zaman. Hep kavgalı olduğum mutfakla, günlük bulaşıklar bu son iki aydır her nasılsa katlanarak arttıysa da, barıştım ve yemek yaparken bunu bir dövüş haline getirmiyorum artık. Yıka, kes, doğra, yoğur, fırına at, karıştır, tekrar yıka, tekrar doğra..
Olanı olduğu gibi kabullenişi öğreten bir sürü şey yaşadım bugüne kadar, ama fark ettim ki o büyük deneyimlerde bile hep kaçış noktalarım varmış. Şimdi kaçamıyorum, hiçbirimiz kaçamıyoruz. Kimimiz oyalamak zorunda olduğu küçük çocuklarla, kimimiz bakım gerektiren yaşlı büyüklerle, kimimiz yapayalnız, kimimiz evlerimizden uzakta.. Olduğumuz yer (her anlamda, mekan-hayat-deneyim boyutunda) neresiyse onu kabullendik ve yaşamaya - elbette - devam ediyoruz.
Woman In The Wind - Statue by Ilana Gur
Önceden şikayet ettiğim şeylerin çoğu yavaş yavaş silikleşti. Marketten bir şey almayı unuttuğumda nasıl sinir olurdum kendime, günümün o birkaç dakikasını gereksiz bir gerilim içinde geçirirdim; şimdi evde o malzemenin yerine koyabileceğim bir şey var mı bakayım, aaa yokmuş n'apalım canım modundayım.
Güzel bir mod bu. Sinirleri germeyen, insanın kendinden ve dünyadan beklentisini üzerine bir büyüteç tutulmuş gibi kocaman yapmayan, yaşamanın aslında bu kadar sıkıştırılarak yaşanacak bir şey değil, aksine bir kedinin günün çoğunu uyuyarak geçirmesi nasıl tuhaf değilse bizim de geniş, sakin nefesler alabilmemizin o kadar doğal ve elzem olduğu bir akış olduğunu hatırlatan.
İlk ayki ne yapacağını bilmeden oradan oraya sıçrayıp koşan, nefes nefese kalana kadar kendini tüketen halim söndü gitti, evet, ama günlerim hala anlayamadığım bir şekilde dolu ve akşamları nihayet herhangi bir işim olmadan oturduğumda çoğu zaman gerçekten yorgun hissediyorum. Çok ilginç ama önceden bana pek bir şey ifade etmeyen Pazar günlerini de artık daha Pazar gibi hisseder oldum. Hafta içi ve Cumartesi o kadar çok şey yapmış oluyorum ki karantinanın başından beri işe mecburen gitmeye devam eden eşimin de evde olduğu tek gün olan Pazar, artık ailecek tüm gün görüştüğümüz tek zaman haline geldi ve kıymeti arttı. Eşim, oğlum, ben ve kedimiz birbirimize açtığımız geniş alanların içinde bir araya geldiğimiz her anın kıymetini daha iyi biliyoruz sanki artık.
Aynı evin içinde hemen hep aynı olan işlerle bile rutinimin on günde bir yeni doğmuş bir bebeğin günlük ya da haftalık düzeni gibi bir oraya bir buraya hop değişebildiğini izliyorum şaşkınlıkla. Tam artık düzenimi oturttum diyorum, ertesi sabah bir bakıyorum tamamen farklı bir rutin gelmiş yerleşmiş günüme ve bu beni hiç rahatsız etmiyor.
Sanırım beden, zihin ve ruh bir araya gelip bizi korumaya aldı ve bu tuhaf yeni düzenin içindeki koşturmacalarımızı bizi en iyi koruyacak şekilde sürekli baştan düzenliyor.
İyi ki de öyle yapıyor.
