Ankara iki gündür çok rüzgarlı. Bahçede ağaçlar eğilip bükülüyor, sürekli bir şeylerin birbirine çarpma sesi geliyor ve camı açınca rüzgar evin içinde esmeye başlıyor.
Tam şu anda da denizi getiriyor bana. Geceyarısına yaklaşık iki saat var. Ev ahalisi biraz önce yattı. Eşim, oğlum ve (zaten sürekli uyuyan) kedim. Bense bugün saatlerce bilgisayar başında ders yaptığım için bitik durumda olduğum halde, uyuyamayacağımı bildiğimden ayaktayım. Mutfağın gecenin karanlığıyla hiç uyuşmayan parlak ışığı altında bunları yazıyorum. Son birkaç haftadır böyle. Sabah uyanma saatim hala çok erken olduğu halde yatış saatim geçe çekildi. Ben yapmadım, virüs yaptı.
Bir hocamın yazısını okuyorum. Moda'da denizin bugün turkuvaza çaldığını söylüyor. Daha geçtiğimiz Kasım ayında Moda'da olduğum ve kedilerine, sessizliğine, denize çıkan sokaklarına, hiç beklemediğim anda karşıma çıkan kiliselerine hayran oluşum geliyor aklıma.
Son zamanlarda hocalarıma çok mektup yazar oldum. Önceden de yazardım, ama bu aralar peş peşe geliyor. Vardır elbet bir sebebi. Bunca kaosun içinde, zihnim bunca dalgalanırken onların sesi ya da sözü bana kol kanat geriyor sanırım. Çok yakın olduklarım da var bu hocalarımın içinde, sadece birkaç kez gördüklerim de, hiç yüz yüze tanışmadıklarım da. Ama hepsi hocam. Ve iyi ki varlar.
Ve onlardan birinin, elinde kahvesi, pencere kenarında turkuvaz denizi seyretmeye daldığını okurken gözlerim doluyor ve dışarıdan bir anda dalga sesleri geliyor. Ankara'nın göbeğinde. Şaşırıp başımı çeviriyor ve mutfak penceresine bakıyorum. Rüzgar. O kadar şiddetli esiyor ki deniz kıyısında küçük bir motelde kalıyormuşum da suyun kıyıya her vuruşunu ve her geri çekilişini duyuyormuşum gibi bir hisse kapılıyorum.
Her duygumuz, düşüncemiz bir şeye bağlı, bir kez daha fark ediyorum. Bir yazı bir yeri, o yerin anısı gülümsemeyi ve rüzgarın sesi dalgalı denizi getirebiliyor. Hiç beklemediğimiz anda.
Şu an bu yazıyı okuyup da başını uzattığında deniz görme şansı olan her kim varsa, benden selam söylesin, olur mu?
