Bazen bir parçaya takılıp kalıyorum, son birkaç gündür de bu aldı nasibini. Kulağımda ya da bilgisayarda çalmadığında bile içimde çalmaya devam ediyor. Ne niyetle, kime yazılmıştır, bestelenmiştir bilmeden, sadece bende yarattığı hisle dinliyorum. Sanat bu. Kendin için yaptığın şeyin, hiç bilmediğin bir anda hiç tanımadığın ve tanımayacağın kişilere ulaşması ve onda sendekilerden bağımsız hisler yaratması. Seviyorum. Çok.
Marina Abramović and Ulay reunite at New York’s MoMA for the former’s The Artist is Present, 2010. Courtesy: Youtube; MoMA, New York
Ve bugün Marina Abramoviç'le birlikte tanıdığım Ulay da göçmüş gitmiş madem, ruhuma ve hayatıma dokunan tüm sanatçılara selam olsun buradan. Yerli-yabancı, kadın-erkek, müzisyen-yazar-ressam-oyuncu-heykeltıraş..
Yanlarına kalpler, gülücükler koya koya üçüncü kez okuduğum Yerdeniz Büyücüsü'nün yaratıcısı canım Ursula K. Le Guin'i anmadan olmaz. Her okuyuşumda başka bir şey anladığım, her satırında yazmaya dair gizleri çözmeye yaklaştığım ve yeni gizlere rastladığım:
"Dörtyaprağı her mevsimde, yaprağıyla, çiçeğiyle, köküyle, kokusundan, görünüşünden ve tohumundan tanıyacak hale gelince, o zaman gerçek ismini öğrenebilirsin;
varlığının ne olduğunu kavradığın için.
Bu da kullanımını bilmekten daha önemlidir.
Sonuç olarak, sen ne işe yarıyorsun?
Ya da ben? Gont Dağı bir işe yarar mı?
Ya da Açık Deniz?..
Duyabilmek için susmak gerekir."
(Çeviren: Çiğdem Erdal İpek, Metis Yayınları)
