Seminerin ilk kitabı olarak belirlediğimiz Henry and June'u okuyorum. Roman ya da hikaye değil. Anais Nin'in güncelerinin 1931-1932 yıllarını kapsayan, yazar Henry Miller'la karısı June'u merkez alan kısmı. Anais Nin'in kim olduğu vs. bilgilerin verildiği girişi saymazsak, daha altıncı sayfadayım; ama daha şimdiden bir sürü yerin altını çizdim, bir sürü cümlede tebessüm ettim, ve yer yer kitabı kapatıp düşünme ihtiyacı hissettim. İnsan kendini ne kadar eleştirirse eleştirsin, bazen birilerine haksızlık etmiş olabileceğini anlaması için kendisi dışındaki birilerinin ettiği bir lafa denk gelmesi gerekiyor galiba. Bende bu hissi uyandıran aşağıdaki şu alıntı oldu: Kış uykusunun belirtileri kolayca tanınır: öncelikle çarpıntı. İkinci belirti (kış uykusu tehlikeli boyuta ulaşıp ölümle sonuçlanabileceği zaman): zevk almama. Hepsi bu işte. Savunmasız bir hastalık olarak ortaya çıkar. Milyonlarca insan farkına varmadan böyle yaşıyor (ya da ölüyor). Bürolarda çalışıyorlar. Araba sürüyorlar. Ailece piknik yapıyorlar. Çocuk yetiştiriyorlar. İşte bir şok tedavisi gerçekleşiyor: bir insan, bir kitap, bir şarkı ve bu onları uyandırıyor ve yaşamlarını kurtarıyor.
Resmin alındığı adres:
